Chcesz pójść na darmowy koncert Pezeta lub Żabsona? Idź na wybory!

Kukon to trochę polski Nas. Choć przed „Ogrodami” wydał już kilka płyt, to właśnie najnowszy mixtape to niejako jego „Illmatic”. Fanów pozostałej twórczości w końcu nie ma aż tak wielu, ale tym krążkiem zachwycają się wszyscy, bujając się do niego jak tytułowe ogrody po blantach.

W związku z gigantycznym i w gruncie rzeczy niespodziewanym sukcesem tego wydawnictwa można było się spodziewać, że Kukon stanie się więźniem własnego opus magnum zupełnie jak Nas „Illmatic”. Choć z pewnością pojawią się głosy, które po przesłuchaniu „Afery” wyjdą z wyżej opisanego założenia, bo jednak temu albumowi bliżej do wcześniejszych płyt artysty, to nie można jednoznacznie stwierdzić, że jego najnowsze dzieło stworzone wraz z Magierą jest gorsze. Jest po prostu inne. Aż chciałoby się sparafrazować kultowe powiedzonko: „Ogrodów nie ma, ale też jest zaje*iście”.

Tłumaczę dzi*kom, że naprawdę wierzę w miłość

Tematyka relacji damsko-męskich jest jednym z głównych wątków poruszanych na „Aferze”. Te wcale nie są jednak banalne, co idealnie tłumaczy wers z powyższego podtytułu pochodzący z „Malibu”. Kukon faktycznie wierzy w prawdziwe uczucie, a jednocześnie obraca się w środowisku, w którym nie bardzo ma ono prawo istnieć. Podobnie można zresztą interpretować wers z „Manekina”, w którego refrenie artysta wręcz apeluje: „Śpiesz się mnie kochać, nie ma co się winić”. Podobny, choć na pewno nieco zabawniejszy wydźwięk ma linijka z „J*bać System”: „Marinero na morzu zbuntowanych ździr”. Kukon to nie jest jednak do końca Romeo z getta, a dysonans uczuć jest wyczuwalny. Pojawiają się bowiem wersy, w których raczej mało jest miejsca na emocje i empatię, gdyż te wyparte są po prostu przez ordynarne wręcz pożądanie. „Lubię kiedy cię rozpalam/I płoniesz, płoniesz, ku*wa, cała” – ten fragment „Casablanki” jest tego dobrym przykładem. Podobnie jest zresztą gdy w „Pumie” Kukon nawija: „Czasem o tobie nie myślę, chcę byś tylko telepała dupą”.

Z Wami bracia w ogień

Wyżej wspomniane środowisko na pewno nie było dla Kukona bosym przejściem przez najdelikatniejszy aksamit, bo odcisnęło na nim piętno, które nawet nie tyle co słychać, ale przede wszystkim czuć w każdej piosence. Niełatwa droga nauczyła jednak rapera podstawowych, niezwykle istotnych zasad, o których też często nawija. Przede wszystkim w „Pumie”, gdzie rapuje: „Zwykły typ, ale znam się na regułach/Jedna zasada, się nie robi swoich w chu*a.” Jedną z nich jest zaciekła walka o swoje, dla której idealną maksymą mógłby być wers ze „Sporów”: „Jeśli atak nie działa, trzeba przy*ierdolić mocniej”. Poza tym otoczenie nauczyło też Kukona szacunku i lojalności, co z kolei można dogłębnie zrozumieć po linijce z „Cyber-street”: „Pisałem o setce dup, ale zawsze o jednym crew”. Niejako wielkim skrótem tych wszystkich prawd jest jeden mięsisty wers z „Hello-moto”: „Na zawsze bracie szacunek, ciśniemy z tymi ku*wami”.

x Magiera

Na płycie, poza trzema gościnkami, słyszymy tylko słowa Kukona, ale nie wolno zapominać o tym, że przez cały czas przewija się też tam muzyczne dziedzictwo Magiery, który współtworzył całą tę płytę. Gdyby nie jego bity, które w przypadku tego wydawnictwa są niezwykle specyficzne, bo są przede wszystkim mrocznie elektroniczne, cały album na pewno brzmiałby gorzej. Podkłady Magiery wprowadzają nas w klimat tego krążka, a momentami wręcz w nim usidlają, sprawiając, że nie jest to płyta, którą ma się ochotę posłuchać zawsze i o każdej porze. To wcale nie jest jednak wada, a spora zaleta wskazująca na to, że za albumem faktycznie stał jeden koncept obrazujący wyjątkową, niełatwą atmosferę, który został zrealizowany co do joty. Przy okazji recenzji ostatniego krążka Tedego pisałem, że Sir Mich zasłużył na wejście do ścisłej czołówki polskich producentów tamtym albumem. W niej już wtedy umieściłem Magierę, który teraz tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że po prostu powinien tam być.

fot. kadr z klipu „Kukon x Magiera – Manekin (Official Video)”, YouTube.com/KUKONxMAGIERAVEVO