W czasach, kiedy karierę na pełnych obrotach rozkręcają ludzie poniżej 20 lat, możemy spodziewać się, że już bardzo niedługo „nasi” będą znani na skalę międzynarodową. Dla nich po prostu nie ma sufitu. I, choć wydaje się to czasami równie nieprawdopodobne, co wystrzelenie rakiety w kosmos, to w najbliższych latach będziemy mieć okienko transferowe na świat, co zapowiada co najmniej parę jaskółek. Ale od początku.
W rozmowie z Piotrem Kędzierskim w ramach cyklu OnetRano, Dawid Podsiadło spropsował Bedoesa, a na pytanie – co dalej po wyprzedanym stadionie z Taco Hemingwayem – odpowiedział, że dla niego właściwie sufit nie istnieje i nowe możliwości rozwoju wciąż się pojawiają, a on stara się z nich skrupulatnie korzystać. Przecież jest młody. I ta młodość jest w tym wszystkim kluczowa, bo o ile zgodzimy się, że Sokół, Taco czy Quebo, są na tym samym poziomie rozpoznawalności, to łatwo również zauważyć, że ten pierwszy doszedł do tego po wielu, wielu latach torowania w polskim biznesie muzycznym różnych dróg, a pozostała dwójka jest niejako tego torowania beneficjentami. Słowem – mieli jednak trochę łatwiej, choć też nie można im odbierać orderów. Samo z siebie nic w tym przemyśle nie przychodzi.
Do czego jednak zmierzam – część z Was być może pamięta, że Dawid Podsiadło szykował się kiedyś na podbój świata pod pseudonimem David Ross. Część wie, że Taco Hemingway sprawnie śmiga w języku angielskim, a ostatnimi czasy nawet pomieszkuje w Londynie. Wreszcie Bedoes coraz chętniej patrzy na siebie w kontekście tworzenia w nieco bardziej komunikatywnym języku. To pozwala sądzić, że w pewnym momencie karier panowie spojrzą poza polski rynek. Jest w tym też oczywiście łyżka dziegciu – pomysł z Davidem Rossem trzeba było odłożyć, bo nie wyszło do końca. Taco słał płyty do Childisha Gambino i Abla z The Weeknd i nie dostał odpowiedzi, a Bedoes może mieć wciąż jednak jeszcze zbyt małe możliwości finansowe na taki skok. Tylko że są to uwarunkowania, które każą mi pytać raczej „kiedy do tego dojdzie?” aniżeli „czy to możliwe?”.
Ma na to wpływ również model biznesowy tych z najwyższej półki. Mogą sobie pozwolić na trasę trwającą maksymalnie kwartał i resztę roku mają w pełni do swojej dyspozycji – finanse nie są kwestią, o którą muszą się martwić. O długowieczność artystyczną panów z topki raczej się nie martwię, choć czasami napawa mnie to przerażeniem, bo nie jestem przekonany, że im samym starczy pomysłów na długi dystans, ale być może ich nie doceniam. Tylko czekać aż Taco udzieli wywiadu na pokładzie samolotu. Myślicie, że to absurdalny pomysł? Powiedzcie to Jayowi Z, on udzielił wywiadu w helikopterze, kiedy miał 30 lat.
Polscy młodzi zdolni naprawdę nie mają granic, co pokazywał już poniekąd Quebonafide podczas prac nad Egzotyką. Zresztą dorobił się na niej featu z KRS-Onem, co z miejsca stało się jednym z najczęściej oglądanych klipów z raperem, który w USA, choć wciąż szanowany, jest jednak nieco odsunięty na boczny tor. Głośno było swego czasu o możliwości pojawienia się Rakima na płycie Peji – to oczywiście ciekawa sprawa, ale w sensie biznesowym nie tego spodziewam się w najbliższych latach. Widzę raczej współpracę z ludźmi w podobnym wieku o dużo poważniejszym obecnie statusie medialnym. Spodziewam się również większej liczby kooperacji na samym szczycie. Panowie się znają, lubią, mają pieniądze i chcą zdobywać świat. A to cechuje młode pokolenie również w innych krajach. Profesjonalizacja naszego hip-hopowego podwórka w ostatnich latach też może się do tego przyczynić, bo już na poziomie rozwiązań systemowych zbliżamy się do labeli z innych krajów i możemy rozmawiać z nimi na zupełnie innym poziomie – nie naszym, nie ich, na wspólnym poziomie. Dalej występuje pewna różnica w skali zarobków, o czym mówił chociażby Paluch, kiedy porównywał się z Rytmusem, ale ta sytuacja też ulega poprawie. Czy powinniśmy czekać na album Taco Hemingway/David Ross? Ja bym czekał.
fot. kadr z wideo „Małomiasteczkowy Kiosk”, youtube.com/Dawid Podsiadło
