Wczoraj, czyli 13 lipca, minęły dokładnie 2 lata od wydania przez Taco Hemingwaya albumu „Café Belga”. Można, a nawet należałoby się nad nim pochylić, ale nie zrobimy tego dziś, ponieważ na pierwszy plan trzeba też wysunąć dodane do tego krążka i nieco zapomniane „Flagey EP”, które naprawdę zasługuje na więcej zachwytów.
Ta krótka, bo trwająca ledwie 16 minut EPka jest jednym z najrzadziej słuchanych przez Polaków projektów Taco Hemingwaya, co odzwierciedlają liczby z serwisów takich jak Spotify czy YouTube zestawione chociażby ze statystykami hitów z „Pocztówki z WWA” czy właśnie samej „Café Belga”. Jest krótkim wydawnictwem dodanym do pełnoprawnego LP, a zwykle w takich przypadkach bywa, że ten dodatek to po prostu zbieranina kawałków, które zostały ostatecznie odrzucone z płyty. Nawet jeśli tak było też w tym wypadku, skompletował się tym samym bardzo ciekawy i różnorodny twór, na którym mamy sporo ciekawych i innowacyjnych jak na Taco brzmień oraz, jak zwykle u niego zresztą, masę ciekawych, przekminionych wersów. Sami zobaczcie.
Jak Bakayoko
Filip kombinuje sporo z brzmieniami i nie chodzi tylko o bity. Te oczywiście też są ciekawe, jak chociażby ten z „Italodisco”, kawałka, który swoją nazwę zawdzięcza właśnie podkładowi, gdyż ten jednoznacznie kojarzy się z brzmieniami niegdysiejszej muzyki rozrywkowej, na przykład właśnie tej z Włoch. Do standardowych bitów, na których nagrywa Taco z pewnością nie można też zaliczyć tego z „Anji”, który jest na swój sposób mroczny i w swoich zakamarkach ma wiele intrygujących, nawet dziwnych dźwięków. Eksperymenty Fifiego, jak zresztą napisałem wyżej, nie kończą się jednak na podkładach. W „Bakayoko” artysta bardzo kombinuje z modulacją swojego głosu, decydując się czasem na krzyki, do których wcześniej nie miał jak przyzwyczaić swoich słuchaczy. Efekt jest ciekawy i najwyraźniej po prostu dobry, bo ten kawałek był do tej pory najchętniej słuchanym z całej składanki.
Nietrafiony pomysł, jakbyś chciał pić setkę z Milikiem
Skoro „Flagey” to jakaś tam EPka dołączona do długogrającego albumu, to pewnie nie ma na niej nic ciekawego i może sobie przelecieć gdzieś tam w tle, nie? Oj nie, właśnie nie może, bo to kopalnia złotych linijek, jak chociażby tej powyższej zaczerpniętej z „Czarna Kawa Czeka”. Ten kawałek jest zresztą zdecydowanie najambitniejszy ze wszystkich pod względem lirycznym i wciąż uważam, że to jeden z najlepszych tekstów Taco w całej karierze. Perełek jest tam bowiem więcej, jak chociażby: „A ty ciągle piszesz sobie mity, nie udawaj Greka” czy na przykład: „Oczernić chcą me kroki, chowaj tę pastę do butów”. Oczywiście, w pozostałych numerach też są wersy warte uwagi. Choćby ten z „Italodisco”, który porównuje dzisiejsze postrzeganie kobiet do gry słownej, brzmiącej tak samo od tyłu, jak od przodu: „Wszyscy patrzą od tyłu, te panie są palindromem”. Słuchacze amerykańskiego rapu nie przejdą też obojętnie obok dwuwersu: „Duże i grube te grudy jak Rick Ross/ Potem są chude jak Rick Ross”, w którym Taco niezwykle zgrabnie opisuje po prostu oś czasu sypkiego narkotyku.
Raper to Fifiego drugi zawód
„Flagey” choć krótkie, jest bardzo konkretne i po prostu dobre, pod różnymi względami. Liczymy więc, że do następnych wydawnictw, na przykład do nadchodzącego „Jarmarku”, Taco będzie dodawał podobne, niewielkie przystawki, które wcale nie będą mniej smaczne od głównego dania. No i naprawdę liczymy też, że kiedyś Taco popełni przy okazji też książkę, skoro w „Pokedexie” sam stwierdza, że pisarz to jego główny zawód.
fot. kadr z video „Taco Hemingway – Czarna kawa czeka (prod. Borucci)”, YouTube.com/TacoHemingway
